وابستگی و اضطراب

کودک ترس از گم شدن از خانواده خود را دارد. یا اتفاق بدی برای یکی از اعضای خانواده در صورت عدم همراهی با آن فرد می افتد.

خداحافظی های پر از اشک و عصبانیت در سال های اولیه کودک رایج است. در حوالی اولین تولد، بسیاری از بچه‌ها دچار اضطراب جدایی می‌شوند، وقتی والدین، پدربزرگ و مادربزرگ یا سایر مراقبان اصلی سعی می‌کنند آن‌ها را به شخص دیگری بسپارند، ناراحت می‌شوند.

اگرچه اضطراب جدایی بخشی کاملاً طبیعی از رشد کودکی است، اما می تواند ناراحت کننده باشد. درک فرزندتان و داشتن چند راه برای مقابله با آن می‌تواند به هر دوی شما کمک کند تا از این مسیر پر از چالش عبور کنید.

درباره وابستگی و اضطراب

نوزادان به خوبی با سایر مراقبان سازگار می شوند. والدین احتمالاً بیشتر از نوزادان در مورد جدا شدن احساس اضطراب می کنند! تا زمانی که نیازهای آنها برآورده می شود،
اکثر نوزادان کمتر از 6 ماه به راحتی با افراد دیگر سازگار می شوند.

بین 4 تا 7 ماهگی، نوزادان احساس “دائم بودن شی” را پیدا می کنند.
آنها متوجه می شوند که اشیا و افراد حتی زمانی که دور از چشم هستند وجود دارند. نوزادان یاد می گیرند که وقتی نمی توانند شما را ببینند،
به این معنی است که رفته اند. آنها مفهوم زمان را درک نمی کنند، بنابراین نمی دانند که پدر یا مادر برمی گردد و ممکن است از نبود آنها ناراحت شوند.
به عنوان مثال، چه شما در آشپزخانه باشد، چه در اتاق خواب یا در دفتر،
همه چیز برای کودک یکسان است، که ممکن است گریه کند تا زمانی که مادر دوباره به او نزدیک شود.

کودکان 8 ماهه تا 1 ساله در حال تبدیل شدن به کودکان نوپا مستقل تر هستند، اما در مورد جدا شدن از والدین حتی نامطمئن تر هستند.
این زمانی است که اضطراب جدایی ایجاد می‌شود و وقتی والدین سعی می‌کنند بچه‌ها را ترک کنند، ممکن است آشفته و ناراحت شوند.

چه بخواهید فقط برای چند ثانیه به اتاق  بروید، کودک خود را برای خواب در اتاق دیگر بگذارید، یا کودک خود را به مهد کودک ببرید،
ممکن است کودک شما با گریه کردن، چسبیدن به شما و مقاومت در برابر توجه دیگران واکنش نشان دهد.

زمان اضطراب جدایی می تواند متفاوت باشد. برخی از کودکان ممکن است دیرتر، بین 18 ماهگی تا 2 و نیم سالگی، آن را تجربه کنند. بعهرگز آن را تجربه نمی کنند.

برخی استرس‌های زندگی می‌توانند باعث ایجاد احساس اضطراب در مورد جدا شدن از والدین شوند:

موقعیت جدید مراقبت از کودک یا پرستار کودک، خواهر یا برادر جدید ، نقل مکان به مکان جدید یا تنش در خانه.

چه مدت طول می کشد؟

مدت زمان ادامه اضطراب جدایی بسته به کودک و نحوه واکنش اعضای خانواده می تواند متفاوت باشد.
در برخی موارد، بسته به خلق و خوی کودک، اضطراب جدایی می تواند از دوران کودکی تا سال های دبستان ادامه یابد.

اضطراب جدایی که بر فعالیت‌های عادی کودک بزرگ‌تر تأثیر می‌گذارد، می‌تواند نشانه‌ای از یک اختلال اضطرابی عمیق‌تر باشد .
اگر اضطراب جدایی در یک کودک بزرگتر به طور واضح ظاهر شود، ممکن است مشکل دیگری مانند قلدری یا بدرفتاری وجود داشته باشد.

اگر هر بار که فرزندتان گریه می‌کند یا برنامه‌هایتان را لغو می‌کنید، دوباره به اتاق می‌دوید،
فرزندتان به استفاده از این تاکتیک برای جلوگیری از جدایی ادامه می‌دهد.

آنچه شما ممکن است احساس کنید

اضطراب جدایی ممکن است شما را دچار احساسات مختلفی کند. این می تواند خوب باشد که احساس کنید فرزندتان در نهایت همانقدر به شما وابسته است که شما به او وابسته هستید.
اما احتمالاً از این که برای خود وقت بگذارید، فرزندتان را نزد مراقب دیگری بگذارید یا به سر کار بروید،
احساس گناه می کنید.

به خاطر داشته باشید که عدم تمایل کوچولوی شما به ترک شما، نشانه خوبی است که دلبستگی های سالمی بین شما دو نفر ایجاد شده است.
در نهایت، فرزندتان می‌تواند به خاطر بیاورد که شما همیشه بعد از رفتن برمی‌گردید و این آرامش کافی در زمانی که شما نیستید خواهد بود.
این همچنین به بچه ها فرصتی می دهد تا مهارت های مقابله ای و کمی استقلال را در خود بهبود دهند.

خداحافظی را آسان تر کنید

این نکات می تواند به کودکان و والدین در این دوره دشوار کمک کند:

زمان اهمیت دارد:

سعی کنید زمانی که کودک شما بین 8 ماه تا 1 سال سن دارد، زمانی که اضطراب جدایی برای اولین بار ظاهر می شود،
مهدکودک یا مراقبت از کودک را با یک فرد ناآشنا شروع نکنید.
همچنین سعی کنید زمانی که کودکتان خسته، گرسنه یا بیقرار است آن را ترک نکنید.
در صورت امکان، حرکت خود را برای بعد از خوابیدن و وعده غذایی برنامه ریزی کنید.

تمرین:

جدا بودن از یکدیگر را تمرین کنید و افراد و مکان های جدید را به آرامی معرفی کنید. اگر قصد دارید فرزندتان را نزد یکی از اقوام یا یک پرستار بچه جدید بسپارید، از قبل آن شخص را دعوت کنید تا زمانی که شما در اتاق هستید با هم وقت بگذرانند.

اگر فرزند شما به یک مهدکودک یا پیش دبستانی وارد می شود:

قبل از شروع برنامه تمام وقت، چند بار با هم به آنجا مراجعه کنید.
تمرین کنید کودکتان را برای مدت کوتاهی نزد یک مراقب بگذارید تا به دوری از شما عادت کند.
با آرامش، محبت، و مکم با او یک خداحافظی دلپذیر داشته باشید. آرامش خود را حفظ کنید و به کودک خود اعتماد کنید.
به آن‌ها اطمینان دهید که برمی‌گردید – و با استفاده از مفاهیمی که بچه‌ها می‌فهمند (مانند بعد از ناهار) توضیح دهید که چه زمانی برمی‌گردید.
به وعده ها عمل کنید مهم است که مطمئن شوید زمانی که قول داده اید برمی گردید.
این بسیار مهم است – به این ترتیب کودک شما این اعتماد به نفس را در خود ایجاد می کند که می تواند در طول زمان جدا از هم بگذرد.
هر چقدر هم که ترک کودکی که برای شما فریاد می‌زند و گریه می‌کند سخت باشد،
مهم است که اطمینان داشته باشید که مراقب می‌تواند آن را مدیریت کند.

وقتی به ماشین خود می رسید، احتمالاً فرزندتان آرام شده و با چیزهای دیگری بازی می کند.

اگر از کودک دیگری مراقبت می کنید که اضطراب جدایی دارد، سعی کنید با یک فعالیت یا اسباب بازی، یا با آهنگ ها، بازی ها یا هر چیز دیگری که سرگرم کننده است، حواس او را پرت کنید.

همچنین سعی کنید حواس کودک را از فکر دلتنگی برای خانواده اش منحرف کنید،
اما برای اطمینان خاطر به سوالات کودک به روشی ساده و سرراست پاسخ دهید. ممکن است بگویید: “پدر و مادرت به محض اینکه شام ​​را تمام کنند برمی گردند.یا به او بگویی بیا با چند اسباب بازی بازی کنیم!”

به یاد داشته باشید، این مرحله می گذرد:

اگر فرزند شما هرگز توسط کسی غیر از شما مراقبت نشده است، به طور طبیعی خجالتی است یا استرس های دیگری دارد، اضطراب جدایی ممکن است در او بدتر از سایر کودکان باشد.

به رفتار و گفتار او دقت کنید:

اگر کودک شما از رفتن به یک پرستار کودک یا مهدکودک خاص امتناع می ورزد یا علائم دیگری از تنش، مانند مشکل در خوابیدن یا از دست دادن اشتها را نشان می دهد، ممکن است وضعیت مهد کودک مشکل داشته باشد.

اگر اضطراب جدایی شدید تا دوران پیش دبستانی، دبستان یا فراتر از آن ادامه یافت و در فعالیت های روزانه اختلال ایجاد کرد،
آن را با پزشک در میان بگذارید. این می تواند نشانه ای از نگرانی مهم تری باشد که به عنوان اختلال اضطراب جدایی شناخته می شود.
کودکان مبتلا به این اختلال می ترسند از اعضای خانواده خود جدا باشند و اغلب معتقدند که اتفاق بدی رخ خواهد داد.

اگر کودک شما  این علائم را دارد:

علائم هراس (مانند تهوع، استفراغ یا تنگی نفس) یا حملات پانیک قبل از ترک والدین
کابوس های جدایی
ترس از تنها خوابیدن (اگرچه این در کودکانی که اضطراب جدایی ندارند نیز رایج است)
نگرانی بیش از حد در مورد گم شدن یا ربوده شدن یا رفتن به مکان های بدون والدین
برای بیشتر بچه ها، اضطراب جدا بودن از والدین یا مراقب اولیه بدون نیاز به مراقبت پزشکی از بین می رود. اما اگر نگرانی دارید، با پزشک صحبت کنید.